เรื่องราวจากการบอกเล่าของรุ่นน้องที่เคยนั่งคุยกันในวงเหล้าเมื่อสามปีก่อน (ตอนที่ผมยังไม่เลิกดื่มเหล้า)
ต่อ คือชื่อของน้องคนนั้น สาเหตุที่มันเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเพราะคืนที่ดื่มกัน พวกผมนั่งอยู่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไทรใหญ่และมีตุ๊กตากุมารนางรำถูกนำมาทิ้งไว้ ผมสังเกตเห็นต่อมันมองไปที่หุ่นพวกนั้น ผมเลยถามว่ามีอะไร มันบอกผมว่ามีหุ่นทศกัณฐ์กับหนุมานด้วยเห็นไหม ผมหันไปดูเห็นมีจริงเหมือนที่มันบอกเลยพยักหน้า
ต่อถามว่าพี่เชื่อเรื่องผีไหม? พวกเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันอีกสองคนหันมองหน้ามันทันที ดูเวลาแล้วเที่ยงคืนสิบห้าช่างเป็นใจ ผมบอกว่าเชื่อสิ มีเรื่องผีจะเล่าให้ฟังเหรอ? ต่อเลยเล่าให้ฟังว่า
เมื่อสามปีก่อนตอนยังเรียนมัธยมอยู่ ตอนนั้นอยู่ ม.4 ก็มีชมรมต่างๆ ให้นักเรียนเลือกเข้าทำกิจกรรม ต่อมีเพื่อนสนิทอีกสองคนชื่อ ยม กับ กอล์ฟ ตอนแรกตั้งใจจะเข้าชมรมดนตรีสากลกัน แต่ทว่าสาวที่กอล์ฟกับยมแอบชอบอยู่ชมรมนาฏศิลป์ เธอมาชวนให้ไปเข้าชมรมเพราะคนยังน้อย ทั้งสองอยากเอาใจสาวคนนั้น เธอชื่อว่า ชมพู เลยตกลงใจไปสมัครซึ่งแน่นอนว่ามันสองคนมาชวนต่อไปเข้าด้วย ต่อตกลงเออออตามใจมัน
พอเข้าไปในชมรมจึงได้รู้ว่าเขาสอนการเล่นโขน มีครูมาสอนหัดเล่นหัดแสดงตลอด เพื่อที่จะออกแสดงในงานเลี้ยงรุ่นพี่ในท้องเรื่องรามเกียรติ์ โดยให้กอล์ฟเป็นพระราม ยมเป็นทศกัณฐ์ ต่อเป็นหนุมานแล้วชมพูเป็นนางสีดา ทั้งหมดมาฝึกซ้อมด้วยกันหลังเลิกเรียนทุกวัน
วันเวลาผ่านไป ต่อได้รู้ว่าชมพูแอบมีใจให้กับกอล์ฟ ส่วนยมนั้นก็รู้แต่ยังไม่ละความพยายาม มันพยายามตามตื้อ ซื้อดอกไม้มาให้ ชวนไปกินไอติมตลอด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชมพูเปลี่ยนใจได้เลย ทั้งสองชอบพอกัน เวลาซ้อมเข้าพระเข้านางกันช่างดูหวานสวยงาม ต่อสังเกตเห็นยมร้องไห้ภายใต้หัวโขนทศกัณฐ์อยู่เสมอ
ใกล้จะถึงวันแสดงมากขึ้นเท่าไหร่ ยมนั้นก็ดูคล้ายใจสลายมากขึ้นเท่านั้น ก่อนวันแสดงจริงสองวัน ครูบอกให้ซ้อมดึกเสียหน่อยเพื่อความสวยงามและสมจริง ช่วงพักกินข้าวชมพูกับกอล์ฟนั่งเคียงคู่หยอกล้อ ต่อหันไปมองยมที่นั่งก้มหน้าตาแดงก่ำ ไม่มีอาการใดๆ นอกจากหยดน้ำตาที่ไหลลงในจานข้าว ต่อเอามือตบไหล่ถามแผ่วเบาว่าไหวไหม งานจะเริ่มวันสองวันนี้แล้วนะ ยมพยักหน้าให้ แล้วลุกหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้น
วันต่อมา ทั้งหมดได้มาซ้อมกันอีกครั้ง แต่คราวนี้แปลกตรงที่ยมไม่ถอดหัวทศกัณฐ์ออกเลย มันไปนั่งที่ศาลาริมน้ำหลังโรงเรียน ต่อเดินตามเจอ แล้วจะเรียกไปกินข้าว
เฮ้ยยม! ครูให้เรียกไปกินข้าวว่ะ
เออ ไปเถอะ กูไม่ค่อยหิว
มึงเป็นอะไรมากป่าววะ?
ไอ้ต่อ! กูถามหน่อย มึงว่าไอ้เรื่องรามเกียรติ์มันมีจริงไหมวะ?
ไม่รู้สิ กูว่ามันเป็นนิยายคล้ายๆ ไซอิ๋วมั้ง ทำไมถามงี้วะ
ทำไมทศกัณฐ์ต้องแพ้พระรามด้วยวะ?
ก็พระรามคือคนที่สีดารักไง
ถึงทศกัณฐ์เป็นยักษ์แต่มันก็รักสีดาไม่น้อยกว่าพระรามนะ
มันก็ใช่ แต่เดี๋ยวก่อน มึงกำลังสื่อถึงอะไรไหม เรื่องของชมพูใช่ไหม
ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงความเงียบงันเข้ามาแทนที่
ต่อตบไหล่ยมบอกทำใจเถอะ ยังไงเธอก็มีใจให้ไอ้กอล์ฟ คนมันไม่ใช่ต่อให้ดีกับเขาแค่ไหนเขาก็ไม่เอา แล้วยมก็บอกว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดชมพู ว่าจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ ต่อถามว่าจะไปตอนนี้เลยเหรอ ยมพยักหน้าแล้วบอกว่าไปทั้งชุดนี้แหละ เดี๋ยวขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป ต่อเลยแซวว่า ถอดออกด้วยนะหัวโขนน่ะ เดี๋ยวใครเห็นทศกัณฐ์ขี่มอไซค์จะตกใจแย่ ยมลุกเดินไปสตาร์ทรถก่อนขับออกไป
ต่อเดินกลับไปแล้วก็นั่งเล่นอยู่ม้าหินอ่อนหน้าโรงเรียน เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง ดูนาฬิกาที่ฝาผนังบอกว่าสี่ทุ่มครึ่งก็สงสัย ทำไมเจ้ายมมันไม่กลับมาสักที หรือมันจะไปกินเหล้าเพราะกลุ้มใจ
ต่อกำลังจะเดินไปบอกครู แต่ก็มีเสียงรถขี่เข้ามาพอดี หันกลับไปกลายเป็นไอ้ยมถือถุงมาหนึ่งถุง ยื่นให้ต่อ ตัวมันมีแต่น้ำบอกว่าไปเปลี่ยนชุดก่อน ต่อเห็นว่ามันมาแล้วก็เออออไป พอถึงตอนนอนมันเห็นยมนอนคลุมโปงอยู่คิดว่าไม่สบายหรือเปล่า ไม่ทันได้ถามก็หลับเสียก่อน
ตื่นมาตีห้า ปรากฏว่ายมหายไปแล้ว ทุกคนไปแต่งตัวเพื่อที่จะซ้อมใหญ่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนแสดงในอีกไม่กี่ชั่วโมง ต่อในชุดหนุมานเดินหายมปรากฏว่าไม่เจอ กอล์ฟมาเรียกบอกว่าครูให้มาตามไปไหว้พ่อแก่ ต่อบอกยังไม่เจอไอ้ยมเลย กอล์ฟบอกจะเจอได้ไง มันนั่งใส่ชุดทศกัณฐ์รออยู่ในห้องแล้ว ต่อเลยเดินตามไป
พอถึงห้องก็ไปไหว้พ่อแก่เสร็จถามยมว่าไปไหนมา ยมว่าแอบเอาของขวัญไปให้ชมพู แต่ว่าชมพูรับไปไม่มีแม้คำขอบใจ ไม่ยิ้มให้ด้วยซ้ำ ต่อบอกอย่าคิดมากเลยจะแสดงแล้ว
พอถึงเวลาแสดง ต่อสังเกตว่ายมแสดงดีมากจริงๆ ยิ่งบทเศร้านี่หดหู่ใจตาม ตอนจบที่พระรามยิงธนูมาโดนแต่ไม่ตาย ครั้นหนุมานไปเอาดวงใจที่ทศกัณฐ์ถอดไว้แล้วมาทำลาย มันแกล้งเดินไปขาดใจตาย แล้วจบการแสดง ผ้าม่านก็ค่อยๆ ปิดลง พอทุกคนเดินลงจากเวที ต่อมองหายมมันหายไปอีกแล้ว
ไม่ถึงห้านาที มีรถมูลนิธิคันหนึ่งวิ่งเข้ามา บอกว่ามีเด็กนักเรียนชื่อนี้ นามสกุลนี้ไหม? ครูอาจารย์ ต่อ กอล์ฟและชมพูก็ไปดู ปรากฏว่าเป็นชื่อไอ้ยม! เลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น
พี่มูลนิธิบอกว่า น้องคนนี้เสียชีวิตแล้วเหมือนกับขี่มอเตอร์ไซค์ไปด้วยความเร็ว ทางก็มืดหรืออย่างไรไม่รู้ น้องเขาขี่ไปอัดกับท้ายรถสิบล้อที่จอดอยู่ข้างทาง ตายคาที่เลย มอเตอร์ไซค์กระเด็นไปใต้ท้องรถ ส่วนตัวน้องกระเด็นกลิ้ง ศพลงไปอยู่ในร่องน้ำข้างทาง
ทุกคนถึงกับหน้าเสียและตกตะลึงหมด ต่อถามว่าแล้วคนขับรถสิบล้อไม่รู้หรือพี่
แกไม่รู้สิ แกเมาเหล้าขาวไงเลยจอดนอน ตื่นมาตอนเจ็ดโมงลงไปเยี่ยวข้างรถ มองเห็นมอเตอร์ไซค์เลยกวาดสายตาดู ถึงได้เจอศพไอ้น้องคนนี้นอนคอหักอยู่ แกสร่างเมาเลยรีบมาแจ้งพี่นี่แหละ แล้วที่พี่รู้ว่าอยู่โรงเรียนนี้เพราะพี่ถอดชุดโขนที่น้องเขาใส่อยู่ เลยเห็นชื่อที่ปักบนเสื้อนักเรียนน้องเขาไง
ชมพูถามด้วยน้ำเสียงสั่น ว่าใส่ชุดยักษ์ไหมคะพี่ แล้วตายเมื่อไหร่ พี่เขาตอบมาว่า ใส่ชุดเหมือนทศกัณฐ์นี่ล่ะ แล้วดูเหมือนจะตายตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
ทั้งหมดได้แต่ยืนน้ำตาไหล ต่อถึงกับร้องไห้ออกมา ส่วนชมพูบอกว่าแล้วที่พวกเราเห็นยมนอนอยู่ ที่แสดงด้วยกันเมื่อกี้คืออะไร วิญญาณยมใช่ไหม? ต่อบอกชมพูว่าเมื่อเช้ายมบอกว่าเอาของขวัญวันเกิดมาให้เธอนี่นา แต่เธอไม่ยิ้มไม่ขอบใจมันเลย
ชมพูสะอื้นไห้บอกว่าเธอบอกยมแล้วว่าอย่าพยายามอีกเลย เหมือนทศกัณฐ์ต่อให้รักมั่นสีดาแค่ไหนอย่างไรก็พ่ายพระรามอยู่ดี คงรู้ว่าที่เธอพูดหมายความว่าไงนะ แล้วเธอก็เห็นว่ามีน้ำหยดออกมา ภายใต้หัวโขนทศกัณฐ์นั้น เขาคงเศร้าใจมาก ต่อคิดได้แค่ว่าสงสารยมมาก มันคงไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตาย แต่น้ำตาที่มันรินไหลคงทำให้มันมองอะไรไม่ชัดจึงเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้น
หลังจากวันนั้นมา ทั้งต่อ กอล์ฟและชมพู ก็ขอออกจากชมรมนาฏศิลป์ เพราะทำใจไม่ได้ที่ได้เห็นหัวโขนทศกัณฐ์ เรื่องราวมีเท่านี้ครับ
ขอขอบคุณที่มา: คุณหาญ ใจสิงห์
ติดตามอ่านเรื่องสยองขวัญต่อได้ที่ คลังสยอง

กดแชร์บทความ